İnsan;

Ana karnında durduğu müddetçe cenin; Doğduğu zaman, velîd; Süt emdiği sürece, Radî; Yedi günlük olunca, satiîg; Sütten kesilince, katî;

Hareket etmeye başlayınca, dirâc; Boyu beş karış olunca hamasî; Revâdı düştüğü vakit, mesgûr;

Süt dişleri dökülüp, tekrar dişi çıktığı zaman, metğâr (se ilede okunur);

On yaşını geçince, nâş;

İhtilam olmaya yaklaşınca, yâfi' veya mürâhık; İhtilam olup, kuvveti toplanınca hazevv; Bu hallerin tamamında gulâm;

Bıyığı çıkmaya başlayıp, memesi bakla gibi olunca, vecîh; '    Delikanlı olunca fetâ veya şârîh;

Sakalı çıkıp gençliği gayeye erişince, müctemi'; Otuzla kırk yaş arasında, şâbb;

Altmış yaşma kadar kehl;

Sonra esmat,

Sonra mahlas,

Saç sakalı beyazlaşmca, becâl veya şeyh yahut dahm;

İçtima ile iktihâli arasında (müctemi' ile kehl sıfatları arasında) yahu, buhtu'ş-şeyb diye anılır.

İnsanlar beldelerinin cinslerine nisbet edilir: Türkî, Sindî, Hindî gibi...
Ve insanlar, yukarıda söylediğimiz gibi, hılyelenir; şekilleri ve sıfat­lan böylece belirlenir. [2]