Bir baba, bulûğa erişmiş büyük kızını nikahlarken şöyle yazar; Filan ile filanenin bu evlenmesini; fîlânemn velisi; onun izniyle, rızasıyla, emriyle, şu kadar mehirle ve sahih, caiz, nafiz nikahla, âdil bir cemaatın huzurunda yaptı.

Onun kocasının, mehrini vermeye gücü yeter. Nafakasim verir.

Aralarında nikâhı bozacak bir sebeb yoktur. Nikâhın fesadını gerektiren bir sebep de yoktur.

Mehr-i müsemması, mehr-i mislidir.

Bu kız, bu nikâhla, onun karışıdır.

Bu mehir de onun üzerinde vacip ve lâzım bir borçtur.

Bunların tamamı, şu tarihte olmuştur.

Başka şekli:

Bunun üzerine şahitler şehâdette bulunurlar ve şöyle derler: Gerçekten filan şahıs, filane isimli kızını, bâliğa olduğu hâlde, onun nzasiyle, şu kadar mehirle, filan adama, şahitler huzurunda, sahih nikahla nikahladı. Gerçekten o filan da, söylenen bu mehir üzerine, bu mecliste, sahih nikâhla tezevvüc eyledi ve fîlâne, vasıfları söylenen bu nikâh sebebiyle, şu tarihte filanın karısı oldu. Şayet bu nikâhı kocanın babası, oğlu için kabul eder ve oğlan da bulûğa erişmiş olursa, şöyle yazılır:

Filan oğlu filan (bu kocanın babasıdır) oğlu için, bu sözleşmeyi kabul eyledi. Bu mehir de, bu mecliste, onun emriyle, sahih bir şekilde kabul edildi.

Diğer bir şekli de: Nikahı  kocanın ikrarını; kadının onu doğrulamasını; kadının ikrar edip, kocanın, onu doğrulamasını; velinin ikrar edip karı ve kocanın onu doğrulamasını yazmaktır. Zehıyre'de de böyledir.
Âlimlerin "velisiz nikâhın cevazındaki ihtilaflarından dolayı" bu bir ihtiyattır. [9]