Hammam,   hamîm'den,   fe'al   vezni  üzerine  bir   kelimedir, "frtchammar-recül.'' denir.

Bir adam hamama girince, onun hakikati, sıcak su ile yıkanmasıdır.

Siyakü vâzeh: Hamamın birinci evi (odası-bölümü) demektir. Buna eriah da derler.

Sanbur: Oluk demektir. Fincan ât, fincan'in cem'id ir, ar ab çadır.

Atİdedü'I-raereh: Hamam kabları demektir.

Evari (ârinin cem'idir): Hamamın havuzu demektir.

Et-tûn: Ateş ocağı; kiri al e: Ateş ocağı veya külhan demektir. Hanbeo ve mellâha (lamın şeddesiyle): Tuzla demektir. Avanz (ânza'nın cem'idir): Tahtaların üzerine bağlanmış odunlar demektir.

Kals: Kalın urgan demektir.

Tarraz; Taze bez dokunan yer.

Vehdet: Bez dokuyan kimsenin ayaklarını içine koyduğu çukur.

Tastı müennese: (Acemce bir isimdir. Çünkü ti ile te harfleri, arabçada bir kelimede cem olmaz): Tas demektir. Tasın cem'i tısas gelir. İsmi tasğîri tuseysete'dir. Tas'in cem'i, etsas ve tusûs da gelir.

 Fetâvâyi Hindiyye

Rukak: Yufka ekmek demektir. Bunun müfredi (= tekili) rukaka'dır.

Rağîf 'in cem*i ruğfan gelir. Bu kelime, yufka, pide manâsına gelir.

Minsefe: Elek demektir.

Mahver: Koyun ağılı.

Maâlik (mı'lak'ın cem*idir): Et asılan yer demektir.

Gadâir (gadâra'nın cem'idir): Ağaçtan yapılmış büyük tekne.

Dancîr de denir.

Mihras: Dibek dedikleri ve içinde buğday dövdükleri taşdan veya ağaçtan yapılmış şey.

Minhâzü'l-haven: Havan döveceği.

UJayye: Kırk dirhemlik bir ağırlık ölçüsü birimi.

Ukıyye rubaıyye: On dirhem.

Ukıyye msfiyye: Yirmi dirhem.

Kânun: Ocak; ateş yakılan yer.

Tennur: içinde ekmek pişirilen yer; fırın.

Hüdbed: Yoğurt olan süt.

Memahıd (Memhada'nın cem'idir): Sütün, içinde yoğurt olduğu kap.

Mirken: îçinde elbise boyanan kap.

tcâne: İçinde elbise yıkanan kap.
Medâk veya salaye: Üzerinde bir şey ezilen yassı ve düz bir taş. [7]