Hâkim şöyle der: Filan oğlu filan, bana şöyle haber verdi: Fi­lan oğlu filan şu vakfın kayyumudur. (veya filan zatın terekesinin vasisidir.) Bu tereke, bir murakıba muhtaçtır. Ben, bu işi doğru bir haber olarak buldum. Hakikaten bu kayyum (veya vasî) onun hâlini murakabe edecek bir murakıba muhtaçtır. Bende, filâna karşı, — Onun fetâneti, zekâsı, doğruluğu, güvenilir oluşu— sebebiyle bir ih­tiyar meydana geldi ve onu ihtiyar ederek, o kayyum (veya vasiye). Karşı bu şahsı murakıp nasbeyledim. Ve, o vasî (veya kayyıma) şöy­le emreyledim: "Tereke hususunda kendi başına bir iş yapma. An­cak, bu murakıba danıştıktan sonra yap." Ve bununda yazılmasını, hüccet olsun diye emreyledim. "Ve Allah korkusuyla emreyledim." der. Zahîriyye'de de böyledir. [314]