Namazın edeblcri de vardır. O edebler: Musallînin kıyam hâlinde secde yerine bakmasıdır. Rükûda, iki ayağının üst yüzüne bakmasıdır. Secde hâlinde burnunun iki yanlarına bakmasıdır. Kuûd'da kucağına bakmasıdır. Sağ tarafına selâmda, sağ om uzuna ve sol tarafına selâm­da, sol omuzuna bakmasıdır. Çünkü bunlardan maksad huşû'dur ve güçlüğün terkidir. İmdi, eğer güçlüğü terk ederse, gerek kasden yapsın, gerek yapmasın, gözü zikredilen yerlere kayar. Zeylaî' (Rh.A.) de böyle demiştir.

Esnediği zaman ağzım örtmek de namazın edeblerindendir. Çünkü Resûlüllah (S.A.V.) şöyle buyurmuştur :                                      
«Namazda esnemek Şeytandandır. Eğer sizden birine namazda, es­neme gelirse, gücü yettiği kadar menetsin. (nefesini tutsun)» [92]

Tekbir alırken iki elleri iki yen'den çıkarmak da namazın edeb­lerindendir. Çünkü bu,, tevazua daha yakındır ve zorbalara benzemek­ten daha uzaktır.

Gücü yettiği kadar öksürüğü önlemek de namazın edeblerinden-dir. Çünkü namazın fiillerinden olmamakla beraber, eğer öksürmek özürsüz olursa, namazı bozar. Şu halde, mümkün olduğu kadar Öksü­rüğü önlemek gerekir.

Müezzin, ilk «Hayya ala's-Salâh» i söylediği zaman, ayağa kalkmak da namazın edeblerindendir. Zira musallî, bununla emrolunmuştur. Çünkü bunun mânâsı, «Haberdâr ol ve namaza yönel» demektir. Öy­leyse, o emri hemen yerine getirmek müstehabdır.
Yine müezzin, «Kad kâmeti's-âalâh» (Namaz başladı) [93] dediği zaman, namaza başlamak da namazın edeblerindendir. Zira müezzin emin kimsedir. Şüphesiz o, namaza kalkmayı haber vermiştir. Bundan dolayı, müezzinin sözünü yalan olmaktan korumak için, namaza he­men başlanır. [94]