Bir kimse, ganîmet mallarından bir şey çalar ve onu ganimetin taksim edileceği vakte kadar getirmez; bundan sonra getirirse; İmâm, bu şeyi —borç olarak— tasadduk edebilir.

İmâm, taksimden önce getirilen— bu maldan da, beşte bir alır. Geri kalanı ise, hak sahibi gelene kadar bekletir. Şayet, hak sahibinin gelme ihtimâli yoksa; imâm, onu da tasadduk eder.

Şayet, imâm, —çaldığını söyliyen, bu askeri— yalanlarsa; getirdiği malın, beşte birini alır; kalanını, ona bırakır.

Ganîmet malını çalan —asker—, bu malı, imâma getirmez; ancak, tevbe eder ve onu hak sahibi gelene kadar bekletirse; bu da olur.

Bu şahıs, hak sahibinin gelmesinden, ümidini keserse; —"hak sahibi gelince onu tazmin ederim." şartı ile— onu tasadduk edebilir. Aksi takdirde, tasadduk etmesi, caiz olmaz.
Fakat, en güzeli, o malı, olduğu gibi, imâma vermesidir. Muhiyt'te de böyledir. [60]