Bir kimseye zekâtın fa^z olması için, o kimsenin, akıllı ve bulûğa ermiş olması şarfctır.

Çocuğun ye delinin; zekât vermeleri farz değildir. Ancak, delaliğin/, sene boyunca devam etmesi gerekir. Cevheretü'n-Neyyire'de de böyledir.
Bir mecnun (= deli), nisaba ulaşacak mala sahip olduktan son­ra, senenin bazı günlerinde delilikten çıkmış olsa, ^-bu günler, ister senenin başında, ister senenin sonunda bulunsun; ister çok, isterse az olsun—, o delinin/zekât vermesi farz olur. Aynî'de de böyledir. Zahirü'r - rivaye budur. Kâfî'de de böyledir. SadruH - İslâm Ebû'l* Yüsr : «Bu esahhtır,» demiştir. Ebî'1 - Mekârim'in Nikâye Şerhi'nde de böyledir.

Bu, anzî cinnetlerdedir. Bu ise,   bulûğdan sonra ve geçici olarak meydana gelir.

Fakat, Ebû Hanîfe (R.A.) 'ye göre, deli olarak bulûğa erişen kim­se için, iyileşmiş olduğu zaman senenin başlarına itibar edilir. Kâfî'­de de böyledir.

Çocuk da böyledir. Bulûğa eriştiği zaman, senenin evveline itibar olutıur. Yani, bulûğa erdiği günden itibaren, zaman işlemeye başlar. Bu andan itibaren, bir yıl dolunca, o çocuğa zekât farz olur. Tebyüı'de de böyledir.
Baygın olan bir kimsenin, baygınlığı bir yıl devam etse bile kendisine zekât farz olur. Fetâvâyi Kİidîhân'da da böyledir. [6]