Bu söylenen da'vânın sonunda, da'vâ olunan şahsın "bedelini da'vâcıya teslim edildiğini" söylemesi icâbeder. Da'vâlı ise, şu illet sebebiyle da'vâyı reddeder: Bu illet, "da'vâsmda, satılanı teslim eylediğini söylememesidir. Da'vânın sıhhati için, onu mutlaka söyleye­cektir. Ancak, söylerse bedelini isteyebilir. Çünkü, satılan şey teslim edilmeden önce, zayi olursa; satış bozulur. Müşterinin, o şeyin parasını vermesi gerekmez.

İkinci illet; da'vânın sonunda, "da'valinin parayı vermesinin vacip olduğunun" söylemesidir. Satışın sahih olduğu takdir edilirse; o para, da'vâlmın yanında, emânet gibidir. Vacip olan, onu teslim değil; tah­liyedir.

Bunların tamamı, bana göre son derece fâsiddir (= bozuktur):

Birincisi: Filan, dirhemler karşılığı satış yapmış ve şer'an hükme-dilmiştir. Elbette müşteri parasını teslim edecektir.

İkincisi: Bedel, müşterinin zimmetinde vacip olmuştur. Zimmet'de vacip olan şey, emânet olmaz. Bu söz nasıl doğru olur?
Müşterinin bütün malı zayi olsa bile, bedel sakıt olmaz. [189]